«سقوط» نزدیک است؟

تکه‌ای از دیوار برلین در سئول به نمایش درآمده که یادآور رابطه‌ی گسسته‌ی کره جنوبی و کره شمالی است. اما تصور اتحادی دوباره هیچگاه دور از دسترس نبوده و نهادی در حد یک وزارت خانه به این تصور اختصاص یافته است. استیون اوانز اما می‌گوید که کارکنان این نهاد چندان سرشان شلوغ نیست. 

  در حال حاضر تکه‌ای از دیوار برلین در مرکز پایتخت کره جنوبی قرار دارد. یک برش بتنیِ متشکل از سه تکه که در خارج موزه‌ای در سئول به نمایش درآمده و هدفش مقایسه‌ی کره‌ی جدا شده با آلمان جدا شده است. 
 
بچه مدرسه‌ای‌ها با دقت به آن می‌نگرند. آن‌ها بتن محکم دیوار را لمس کرده و حتی در مقابل آن عکس سلفی می‌گیرند. همان‌طور که انتظارش می‌رفت، آن‌ها از دیدن دیوار به وجد آمده‌اند. 
 
سوالی که در ذهن این بچه‌ها و در ذهن مردم کره شمالی مطرح شده این است که «اگر آلمان توانست مجددا متحد شود، پس چرا کره نتواند؟» 
 

در قانون اساسی کره جنوبی، پنج استانِ کره شمالی بخشی از کره متحد (که 70 سال پیش وجود داشت) محسوب شده است. همچنین، کره جنوبی خودش را مدعی حکمیت کره‌ی متحد می‌داند. از این جهت از واژه «مدعی» استفاده کردم که در سئول یک ساختمان بزرگ و تمام کارکنانش به سرکشی از کره شمالی اختصاص یافته است. برای هر یک از استان‌ها یک اداره اختصاص یافته است. 
 
تنها مشکل کار این است که آن‌ها نمی‌توانند از سئول آن را مدیریت کنند، زیرا مناطق مورد نظرشان در کره شمالی واقع شده است. البته یک منطقه غیرنظامی نیز بین دو کره وجود دارد که مانند دیوار برلین بین کره جنوبی و کره شمالی قرار دارد. 
 
من چند روز پیش به وزارت خانه رفتم و باید بگویم که مدیران جنوبیِ کره‌ی شمالی چندان سرشان شلوغ نبود. تصویر صفحات مربوط به خرید اینترنتی را بر روی صفحه‌ی چند مانیتور می‌شد به راحتی مشاهده کرد. البته چه کسی می‌تواند آن‌ها را سرزنش کند؟ فروپاشی قریب‌الوقوع «رژیم کره شمالی» از اوایل 1990 میلادی پیش‌بینی شده بود؛ اتفاقی که حتی امروز هم دور از ذهن است. 
 

منطقه غیر نظامی مساحتی به طول 250 کیلومتر و عرض 4 کیلومتر دارد 
 

دولت در سایه در یک ساختمان تاریک قرار دارد و تمامی 44 کارمند آن آماده‌ی اتفاقی هستند که به این زودی‌ها و شاید هم هرگز اتفاق نخواهد افتاد. راهروهای آن طویل، ساکت و آرام است. 
 
من با یکی از حاکمین مفروض کره شمالی دیدار کردم. او به من گفت که یکی از وظایف اصلی‌شان این است که فرهنگ کره شمالی را تا روز بزرگ اتحاد زنده نگه دارند. در واقع آن‌ها تلاش می‌کنند تا نمایشگاه‌های مربوط به فرهنگ کره شمالی و رقص محلی را در سئول برگزار کنند. 
 
مدیران فرضیِ کره شمالی در مسیر حرکتشان به اداره از جلوی یک صندوق پست آبی رنگ در جلوی درب اصلی عبور می‌کنند. بر روی این صندوق پست نوشته شده است: «صندوق پست غربت.» این صندوق ویژه‌ی ساکنین اصالتا کره شمالی در کره جنوبی است که قصد دارند نامه‌ای را به کشورشان ارسال کنند – تنها مشکل کار این است که این نامه‌ها هرگز به مقصد نمی‌رسند، چرا که هیچ سرویس پستی بین دو کره وجود ندارد. مدیر سازمان به من گفت که این صندوق پست نمادین است. 
 
اگر از من بپرسید، می‌گویم که حتی خود وزارت خانه هم نمادین است. اما حدود دهه 50 و 60 میلادی، این وزارت خانه به عنوان یک دولت در تبعیدِ واقعی فعالیت می‌کرد و آماده گرفتن امور به دست خود بود. اما امروزه چنین نیست. بوروکرات‌های این وزارت خانه حتی فکرش را هم نمی‌کنند که روزی بتوانند در صندلی‌های مشابه در پیونگ یانگ بنشینند و به جای کیم جون اون، کره شمالی را مدیریت کنند. 
 

اما صحبت‌های مطرح شده در کره جنوبی در این روزها بر سر قریب الوقوع بودن سقوط کره شمالی نیست، بلکه عواقب چنین اتفاقی – اگر اتفاق بیفتد – بر سر زبان‌ها می‌چرخد. 
 
نمایش تکه‌ای از دیوار برلین در سئول گواه این مسئله است که تا چه اندازه مسئله دو کره با مسئله آلمان تفاوت دارد. بر اساس آمارها، شش میلیون نفر در آخرین سال‌های آلمان شرقی و غربی به خانواده‌هایشان در سوی دیگر دیوار رفتند. 
 
در کره و در طول 14 سال اخیر، این رقم کمتر از 2000 نفر بوده است. ساکنین کره شمالی در عمل با ساکنین دیگر کشورها دیداری ندارند. این در حالی است که تمام ساکنین آلمان شرقی به استثنای شرقی‌ترین مناطق «درسدِن» می‌توانستند هر شب شبکه‌های تلویزیونیِ آلمان غربی را تماشا کنند. آن‌ها با مردم جهان در ارتباط بودند. حقیقتی که در مورد کره شمالی صحت ندارد. 
 

در ماه اکتبر، چند خانواده در کره شمالی به یکدیگر رسیدند 

 
میزان درآمد در کره جنوبی حدود 10 تا 20 برابر میزان درآمد در کره شمالی است – فاصله‌ای که نسبت به آلمان شرقی و غربی بسیار بیشتر است. بنابراین اگر اتحادی صورت گیرد، فاصله‌ی اقتصادی بسیار گسترده خواهد بود. 
 
همین حالا هم افراد فراری از کره شمالی که در کره جنوبی به سر می‌‎برند، به این نتیجه رسیده‌اند که مهارت‌هایشان چندان مناسب کره جنوبی نیست. پزشکان فراری کره شمالی نمی‌توانند از پس آزمون‌های استاندارد پزشکیِ کره جنوبی برآیند. 
 
تمام این اوضاع به ما گوشزد می‌کنند که منابع مالی و تلاش فراوانی که باید صرف اتحاد دو کره شود، بسیار بیشتر از آن چیزی است که در اتحاد آلمان شرقی و غربی رخ داد. البته این را هم باید گفت که بوروکرات‌های وزارت در سایه در سئول زمان زیاد برای پیدا کردن راه‌حلی برای این مشکل دارند. 
 
کیم جونگ اون از ورود قریب الوقوع آن‌ها به پیونگ یانگ و گرفتن شغلش هراسی ندارد. در این فاصله اما می‌توان کارهای زیادی کرد: مثل خرید اینترنتی یا ساماندهیِ لباس‌های رقص محلی. 
 
منبع: BBC World 
ترجمه: وبسایت فرادید 
مترجم: سبحان شکری